บทที่ 1
ไม่” แจ็คสันพูดพร้อมยิ้มเขินๆ `ฉันขอโทษ. ฉันจะไม่เล่นซ่อนหา
วันนั้นเป็นวันคริสต์มาสอีฟ พร้อมทั้งพวกเรามีพวกเราสิบสี่คนอยู่ในบ้าน เราทานอาหารเย็นกันเรียบร้อย พร้อมทั้งเราต่างก็มีอารมณ์ที่จะสนุกสนานพร้อมทั้งเล่นเกม ทั้งหมดนั้น ยกเว้นแจ็คสัน เมื่อมีคนแนะนำให้ซ่อนหา ก็มีเสียงตะโกนเห็นด้วย การปฏิเสธของแจ็คสันเป็นสิ่งเดียวที่
ไม่ใช่ว่าแจ็คสันปฏิเสธที่จะเล่นเกม ‘คุณไม่สบายหรือเปล่า’ มีคนถาม
‘ฉันสบายดี ขอบคุณ’ เขากล่าว ‘แต่’ เขาเสริมด้วยรอยยิ้มที่ทำให้การปฏิเสธของเขาอ่อนลง แต่ก็ไม่ได้เปลี่ยน ‘ฉันยังไม่ได้เล่นซ่อนหา’
`ทำไมไม่?’ มีคนถาม เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบ `บางครั้งฉันก็ไปพักที่บ้านที่มีผู้หญิงคนหนึ่งถูกฆ่าตาย เธอกำลังเล่นซ่อนหาในความมืด เธอไม่รู้จักบ้านดีพอ มีประตูที่นำไปสู่บันไดของคนใช้ เมื่อเธอถูกไล่ล่า เธอคิดว่าประตูนำไปสู่ห้องนอน เธอเปิดประตูพร้อมทั้งกระโดด – พร้อมทั้งลงไปที่ด้านล่างของบันได เธอหักคอแน่นอน’
เราทุกคนดูจริงจัง นางเฟิร์นลีย์บอกว่า `ช่างเลวร้ายเสียนี่กระไร พร้อมทั้งคุณอยู่ที่นั่นเมื่อมันเกิดขึ้นหรือไม่? แจ็คสันส่ายหัวอย่างเศร้า ‘ไม่’ เขาพูด ‘แต่ฉันอยู่ที่นั่นเมื่อมีอย่างอื่นเกิดขึ้น
บางสิ่งที่แย่กว่านั้น’
`อะไรจะแย่ไปกว่านั้นอีก’
‘นี่คือ’ แจ็คสันกล่าว เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ฉันสงสัยว่าพวกคุณมีใครบ้าง”
เคยเล่นเกมสมี ดีกว่าซ่อนหามาก ชื่อนี้มาจาก “ฉันเอง” แน่นอน บางทีคุณอาจต้องการเล่นแทนการซ่อนหา ให้ฉันบอกคุณกฎของเกม
`ผู้เล่นทุกคนจะได้รับกระดาษหนึ่งแผ่น แผ่นงานทั้งหมดยกเว้นแผ่นเดียวว่างเปล่า บนกระดาษแผ่นสุดท้ายเขียนว่า “สมี” ไม่มีใครรู้ว่า “สมี” เป็นใคร ยกเว้น “สมี” หรือตัวเธอเอง คุณปิดไฟพร้อมทั้ง “สม” ก็เดินออกจากห้องเงียบๆ พร้อมทั้งซ่อนตัว หลังจากนั้นไม่นาน คนอื่นๆ ก็ออกไปค้นหา “Smee” แต่แน่นอนว่าพวกเขาไม่รู้ว่ากำลังมองหาใครอยู่ เมื่อผู้เล่นคนหนึ่งพบกับอีกคนหนึ่ง เขาจะท้าเขาโดยพูดว่า “สม” ผู้เล่นอีกคนตอบ “สมี” พร้อมทั้งค้นหาต่อไป
`แต่ “สมี” ตัวจริงไม่ตอบเวลามีคนมาท้า ผู้เล่นคนที่สองอยู่ข้างเขาอย่างเงียบ ๆ ปัจจุบันพวกเขาจะถูกค้นพบโดยผู้เล่นคนที่สาม เขาจะท้าทายพร้อมทั้งไม่ได้รับคำตอบ พร้อมทั้งเขาจะเข้าร่วมสองคนแรก สิ่งนี้จะดำเนินต่อไปจนกว่าผู้เล่นทั้งหมดจะอยู่ในที่เดียวกัน คนสุดท้ายที่เจอ “สมี” ต้องเสียค่าปรับ เป็นเกมที่ดี เสียงดัง พร้อมทั้งสนุก ในบ้านหลังใหญ่มักใช้เวลานานกว่าจะเจอ “สมี” บางทีคุณอาจต้องการลอง ฉันจะยอมเสียค่าปรับอย่างมีความสุขพร้อมทั้งนั่งข้างกองไฟที่นี่ในขณะที่คุณเล่น
‘มันเป็นเกมที่ดี’ ฉันตั้งข้อสังเกต ‘คุณเล่นมันด้วยเหรอแจ็คสัน?’
‘ใช่’ เขาตอบ. ‘ฉันเล่นในบ้านที่ฉันบอกคุณ’
‘แล้วเธออยู่ที่นั่น? หญิงสาวที่หัก – .’
‘ไม่ ไม่’ อีกคนพูด ‘เขาบอกเราว่าเขาไม่อยู่ที่นั่นเมื่อเธอหักคอของเธอ’
แจ็คสันคิดอยู่ครู่หนึ่ง ‘ฉันไม่รู้ว่าเธออยู่ที่นั่นหรือไม่ ฉันกลัวว่าเธอ ฉันรู้ว่ามีพวกเราสิบสามคนเล่นเกมนี้ พร้อมทั้งมีเพียงสิบสองคนในบ้าน พร้อมทั้งฉัน
ไม่ทราบชื่อหญิงสาวที่จบชีวิต เมื่อฉันได้ยินชื่อกระซิบนั้นในความมืด ฉันก็ไม่กังวล แต่ฉันบอกคุณ ฉันจะไม่เล่นเกมแบบนั้นอีก มันทำให้ฉันค่อนข้างประหม่าเป็นเวลานาน ฉันชอบที่จะจ่ายเงินค่าปรับของฉันทันที!
เราทุกคนจ้องมองเขา คำพูดของเขาไม่สมเหตุสมผลเลย
Tim Vouce เป็นคนใจดีที่สุดในโลก เขายิ้มให้พวกเราทุกคน
‘ฟังดูเป็นเรื่องราวที่น่าสนใจ’ เขากล่าว `ไม่เอาน่า แจ็คสัน บอกเราสิ แทนที่จะเสียค่าปรับ’
‘ดีมาก’ แจ็คสันกล่าว พร้อมทั้งนี่คือเรื่องราวของเขา
บทที่ 2
คุณได้พบกับสังข์ทองแล้วหรือยัง? พวกเขาเป็นลูกพี่ลูกน้องของฉัน พร้อมทั้งอาศัยอยู่ที่เซอร์รีย์ เมื่อห้าปีที่แล้วพวกเขาเชิญผมไปร่วมฉลองคริสต์มาสกับพวกเขา
มันเป็นบ้านเก่าที่มีทางเดินพร้อมทั้งบันไดที่ไม่จำเป็นมากมาย คนแปลกหน้าอาจหลงทางได้ง่ายทีเดียว
ฉันลงไปฉลองคริสต์มาสครั้งนั้น ไวโอเล็ต แซงสตันสัญญากับฉันว่าฉันรู้จักแขกคนอื่นๆ ส่วนใหญ่ น่าเสียดายที่ฉันไม่สามารถออกจากงานได้จนถึงวันคริสต์มาสอีฟ แขกคนอื่นๆ มาถึงที่นั่นเมื่อวันก่อน ฉันเป็นคนสุดท้ายที่มาถึง พร้อมทั้งเพิ่งมาทันเวลาอาหารเย็นเท่านั้น ฉันพูดว่า
‘ฮัลโล’ กับทุกคนที่ฉันรู้จัก พร้อมทั้งไวโอเล็ต แซงสตันแนะนำให้ฉันรู้จักกับคนที่ฉันไม่รู้จัก จากนั้นก็ถึงเวลาไปทานอาหารเย็น
นั่นอาจเป็นสาเหตุที่ฉันไม่ได้ยินชื่อสาวหล่อผมดำรูปร่างสูงใหญ่ซึ่งฉันไม่เคยรู้จักมาก่อน ทุกคนค่อนข้างรีบร้อน พร้อมทั้งฉันมักจะไม่เก่งในการจับชื่อคนอื่น เธอดูเย็นชาพร้อมทั้งฉลาด เธอดูไม่เป็นมิตรเลย แต่เธอดูน่าสนใจ พร้อมทั้งฉันก็สงสัยว่าเธอเป็นใคร ฉันไม่ได้ถาม เพราะฉันแน่ใจว่ามีคนพูดชื่อเธอระหว่างมื้ออาหาร ถ้าหากว่า โชคไม่ดีที่ฉันอยู่ไกลจากเธอที่โต๊ะ ฉันนั่งถัดจากคุณนายกอร์มัน พร้อมทั้งตามปกติคุณนายกอร์แมนก็สดใสมาก
พร้อมทั้งน่าขบขัน บทสนทนาของเธอน่าฟังเสมอ พร้อมทั้งฉันลืมถามชื่อหญิงสาวที่มืดมนพร้อมทั้งหยิ่งผยองไปจนหมด
มีพวกเรา 12 คน รวมทั้งสังข์เองด้วย เราทุกคนยังเด็ก – หรือพยายามจะเป็นเด็ก แจ็กพร้อมทั้งไวโอเล็ต ซังสตันเป็นคนสุดท้อง พร้อมทั้งเรกกี ลูกชายวัยสิบเจ็ดปีของพวกเขาเป็นน้องคนสุดท้อง Reggie เป็นผู้แนะนำ ‘Smee’ เมื่อการสนทนากลายเป็นเกม เขาบอกกฎของเกมกับเราตามที่ฉันได้อธิบายให้คุณฟัง แจ็ค แซงสตันเตือนพวกเราทุกคน `ถ้าคุณจะเล่นเกมในความมืด’ เขากล่าว `โปรดระวังบันไดด้านหลังที่ชั้นหนึ่ง ประตูนำไปสู่พวกเขา พร้อมทั้งฉันมักจะคิดว่าจะถอดประตูออก ในความมืด คนแปลกหน้าในบ้านอาจคิดว่าพวกเขากำลังเดินเข้าไปในห้อง เด็กผู้หญิงทำคอหักบนบันไดนั่นจริงๆ’
ฉันถามว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร
`เมื่อประมาณสิบปีที่แล้ว ก่อนที่เราจะมาที่นี่ มีงานเลี้ยงพร้อมทั้งพวกเขากำลังเล่นซ่อน
พร้อมทั้งแสวงหา ผู้หญิงคนนี้กำลังมองหาที่ซ่อน เธอได้ยินเสียงคนเดินมา พร้อมทั้งวิ่งไปตามทางเดินเพื่อหนีไป เธอเปิดประตูโดยคิดว่ามันนำไปสู่ห้องนอน เธอวางแผนที่จะซ่อนตัวอยู่ในนั้นจนกว่าผู้ค้นหาจะไป น่าเสียดายที่มันเป็นประตูที่นำไปสู่บันไดด้านหลัง เธอล้มลงไปตรงก้นบันได เธอตายแล้วเมื่อพวกเขามารับเธอขึ้นมา’
เราทุกคนสัญญาว่าจะระมัดระวัง คุณนายกอร์มันถึงกับพูดเล่นๆ เกี่ยวกับการใช้ชีวิตจนอายุเก้าสิบ คุณเห็นไหมว่าพวกเราไม่มีใครรู้จักผู้หญิงที่น่าสงสารคนนั้น พร้อมทั้งเราไม่อยากรู้สึกเศร้าในวันคริสต์มาสอีฟ
เราทุกคนเริ่มเกมทันทีหลังอาหารเย็น หนุ่มเรจจี้ ซังสตัน เข้ารอบ
ตรวจสอบให้แน่ใจว่าปิดไฟทั้งหมดแล้ว ยกเว้นไฟในห้องคนใช้พร้อมทั้งในห้องนั่งเล่นที่เราอยู่ จากนั้นเราก็เตรียมกระดาษสิบสองแผ่น สิบเอ็ดตัวว่างเปล่า พร้อมทั้งหนึ่งในนั้นมี
‘Smee’ เขียนไว้ เรจจี้ผสมทุกอย่างเข้าด้วยกัน แล้วเราก็เอาอย่างละอัน คนที่ได้รับกระดาษที่มีคำว่า ‘สมี’ ต้องซ่อนไว้ ฉันมองไปที่ของฉันพร้อมทั้งพบว่ามันว่างเปล่า ครู่ต่อมาไฟไฟฟ้าทั้งหมดก็ดับลง ในความมืดมิด ฉันได้ยินเสียงคนเดินมาที่ประตูอย่างเงียบ ๆ
ผ่านไปหนึ่งนาทีมีคนเป่านกหวีด พร้อมทั้งเราทุกคนก็รีบไปที่ประตู ฉันไม่รู้ว่าใครเป็นใคร
‘สมี’. เป็นเวลาห้าหรือสิบนาทีที่เราทุกคนรีบวิ่งขึ้นพร้อมทั้งลงทางเดินพร้อมทั้งเข้าพร้อมทั้งออกจากห้องท้าทายซึ่งกันพร้อมทั้งกันพร้อมทั้งตอบว่า “สมี? − Smee!’.
ไม่นานเสียงก็เงียบลง พร้อมทั้งฉันเดาว่ามีคนพบ ‘Smee’ ไม่นานฉันก็พบคนกลุ่มหนึ่งนั่งอยู่บนบันไดแคบๆ ฉันท้าทายพร้อมทั้งไม่ได้รับคำตอบ ดังนั้น
‘สมี’ อยู่ที่นั่น ฉันรีบเข้าร่วมกลุ่ม ตอนนี้มีผู้เล่นเพิ่มเข้ามาอีกสองคน แต่ละคนต่างเร่งรีบเพื่อหลีกเลี่ยงการเป็นคนสุดท้าย Jack Sangston เป็นคนสุดท้ายพร้อมทั้งถูกริบ
‘ฉันคิดว่าเราอยู่ที่นี่แล้วใช่ไหม’ เขาตั้งข้อสังเกต เขาจุดไม้ขีด มองขึ้นบันไดพร้อมทั้งเริ่มนับ
. . . เก้า สิบ สิบเอ็ด สิบสอง สิบสาม” เขาพูดแล้วหัวเราะ `โง่มาก มีมากเกินไป!’
การแข่งขันออกไปพร้อมทั้งเขาก็จุดอีกคนหนึ่งพร้อมทั้งเริ่มนับ เขาไปถึงสิบสองแล้วเขาก็ดูงุนงง
`มีสิบสามคนที่นี่!’ เขาพูดว่า. `ฉันยังไม่ได้นับตัวเองเลย’
`โอ้ ไร้สาระ!’ ฉันหัวเราะ. `คุณอาจเริ่มที่ตัวเอง พร้อมทั้งตอนนี้คุณต้องการนับตัวเองสองครั้ง’
ลูกชายของเขาหยิบคบเพลิงไฟฟ้าออกมา มันให้แสงที่ดีกว่าการแข่งขัน พร้อมทั้งเราทุกคนก็เริ่มนับ แน่นอนว่ามีพวกเราสิบสองคน แจ็คหัวเราะ ‘อืม’ เขาพูด ‘ฉันแน่ใจว่าฉันนับสิบสามสองครั้ง’
จากครึ่งทางขึ้นบันได ไวโอเล็ต ซังสตันพูดอย่างประหม่า `ฉันคิดว่ามีคนนั่งอยู่เหนือฉันสองก้าว คุณย้ายไปแล้วกัปตันแรนซัม?
กัปตันบอกว่าไม่มี `แต่ฉันคิดว่ามีคนนั่งอยู่ระหว่างคุณแซงสตันกับฉัน’
เพียงครู่หนึ่งก็มีสิ่งที่น่าอึดอัดอยู่ในอากาศ นิ้วที่เย็นชาดูเหมือนจะสัมผัสพวกเราทุกคน ในช่วงเวลานั้นเราทุกคนรู้สึกว่ามีบางสิ่งที่แปลกประหลาดพร้อมทั้งไม่น่าพอใจเกิดขึ้น – พร้อมทั้งเป็น
มีแนวโน้มที่จะเกิดขึ้นอีกครั้ง จากนั้นเราก็หัวเราะเยาะตัวเองพร้อมทั้งให้กันพร้อมทั้งกัน พร้อมทั้งเราก็รู้สึกเป็นปกติอีกครั้ง เรามีกันแค่ 12 คนเท่านั้น พร้อมทั้งนั่นก็เป็นเช่นนั้น ยังคงหัวเราะอยู่ เราเดินกลับไปที่ห้องนั่งเล่นเพื่อเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง
บทที่ 3
คราวนี้ฉันเป็น ‘Smee’ ไวโอเล็ต แซงสตันพบฉันขณะที่ฉันกำลังค้นหาที่ซ่อน เกมนั้นอยู่ได้ไม่นาน ไม่นานก็มีคนสิบสองคนพร้อมทั้งเกมก็จบลง ไวโอเล็ตรู้สึกเย็นชาพร้อมทั้งต้องการเสื้อแจ็คเก็ตของเธอ สามีของเธอขึ้นไปที่ห้องนอนเพื่อหยิบมันขึ้นมา ทันทีที่เขาไป เรจจี้ก็จับแขนฉัน เขาดูซีดพร้อมทั้งป่วย `เร็วเข้า!’ เขากระซิบว่า ‘ฉันต้องคุยกับคุณ มีบางอย่างที่น่ากลัวเกิดขึ้น’
เราเข้าไปในห้องอาหารเช้า ‘มีอะไรเหรอ?’ ฉันถาม.
`ฉันไม่รู้ คราวที่แล้วคุณคือ “สมี” ใช่ไหม? คือผมไม่รู้ว่า “สมี” เป็นใคร ขณะที่แม่พร้อมทั้งคนอื่นๆ วิ่งไปทางทิศตะวันตกของบ้านพร้อมทั้งพบคุณ ฉันก็ไปทางตะวันออก มีตู้เสื้อผ้าลึกในห้องนอนของฉัน มันดูเหมือนที่หลบซ่อนที่ดี ฉันคิดว่าบางที “Smee” อาจอยู่ที่นั่น ฉันเปิดประตูในความมืด – a
พร้อมทั้งได้สัมผัสมือของใครบางคน “สมี?” ฉันกระซิบ ไม่มีคำตอบ ฉันคิดว่าจะเจอ “สมี” แล้ว
‘ฉันไม่เข้าใจเลย แต่จู่ๆ ฉันก็รู้สึกเย็นชาแปลกๆ อธิบายไม่ได้แต่รู้สึก
ว่ามีบางอย่างผิดปกติ ดังนั้นฉันจึงเปิดไฟฉายไฟฟ้าพร้อมทั้งไม่มีใครอยู่ที่นั่น ตอนนี้ฉันแน่ใจว่าฉันสัมผัสมือ พร้อมทั้งไม่มีใครสามารถออกจากตู้ได้เพราะฉันยืนอยู่ที่ทางเข้าประตู
คุณคิดอย่างไร?’
‘คุณคิดว่าคุณสัมผัสมือ’ ฉันพูด
เขาหัวเราะสั้นๆ “ผมรู้ว่าคุณจะพูดแบบนั้น” เขากล่าว `แน่นอนฉันจินตนาการมัน นั่นเป็นคำอธิบายเดียวใช่ไหม’
ฉันเห็นด้วยกับเขา ฉันเห็นว่าเขายังคงรู้สึกหวั่นไหว เรากลับมาที่ห้องนั่งเล่นเพื่อเล่นเกม ‘Smee’ อีกครั้ง คนอื่นๆ ก็พร้อมพร้อมทั้งรอที่จะเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง
บทที่ 4
บางทีมันอาจเป็นจินตนาการของฉัน (แม้ว่าฉันเกือบจะแน่ใจว่าไม่ใช่ก็ตาม) แต่ฉันมีความรู้สึกว่าไม่มีใครสนุกกับเกมนี้อีกต่อไปแล้ว แต่ทุกคนก็สุภาพเกินกว่าจะพูดถึงมัน เหมือนกัน ฉันรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ ความสนุกทั้งหมดได้หายไปจากเกม มีบางอย่างลึกๆ ในตัวฉันกำลังพยายามเตือนฉัน ‘ดูแล’ มันกระซิบ ‘ดูแล’. มีอิทธิพลบางอย่างที่ผิดธรรมชาติพร้อมทั้งไม่ดีต่อสุขภาพในที่ทำงานในบ้าน ทำไมฉันถึงมีความรู้สึกนี้ เพราะแจ๊ค ซังสตัน นับสิบสามแทนที่จะเป็นสิบสอง? เพราะลูกชายของเขาจินตนาการว่าเขาได้สัมผัสมือของใครบางคนในตู้เปล่า? ฉันพยายามหัวเราะเยาะตัวเองแต่ไม่สำเร็จ
เอาล่ะเราเริ่มต้นอีกครั้ง ในขณะที่พวกเรากำลังไล่ตาม `Smee’ ที่ไม่รู้จัก พวกเราก็ส่งเสียงดังเช่นเคย แต่สำหรับฉันแล้วดูเหมือนว่าพวกเราส่วนใหญ่เป็นเพียงการแสดง เราไม่ได้สนุกกับเกมอีกต่อไป ตอนแรกฉันอยู่กับคนอื่น แต่ไม่พบ `Smee’ เป็นเวลาหลายนาที ฉันออกจากกลุ่มหลักพร้อมทั้งเริ่มค้นหาที่ชั้นหนึ่งทางฝั่งตะวันตกของบ้าน พร้อมทั้งในขณะที่ฉันรู้สึกไปตามทาง ฉันก็ชนเข้ากับเข่ามนุษย์คู่หนึ่ง
ฉันเอื้อมมือไปแตะผ้าม่านที่หนาพร้อมทั้งนุ่ม แล้วฉันก็รู้ว่าฉันอยู่ที่ไหน มีหน้าต่างสูงพร้อมทั้งลึกพร้อมที่นั่งริมหน้าต่างที่ส่วนท้ายของทางเดิน ผ้าม่านถึงพื้น มีคนนั่งอยู่ตรงมุมหนึ่งของที่นั่งริมหน้าต่างหลังม่าน
‘อ๊ะ!’ ฉันคิดว่า ‘ฉันจับ “สมี” ได้แล้ว!’ ดังนั้นฉันจึงดึงม่านไปข้างหนึ่ง – พร้อมทั้งสัมผัสแขนของผู้หญิงคนหนึ่ง
ข้างนอกเป็นคืนที่มืดมิดไร้จันทร์ ฉันไม่เห็นผู้หญิงคนนั้นนั่งอยู่ตรงมุมที่นั่งริมหน้าต่าง
`สมี?’ ฉันกระซิบ
ไม่มีคำตอบ เมื่อ ‘สมี’ ถูกท้าทาย เขาไม่ตอบ ฉันก็เลยนั่งลงข้างเธอเพื่อรอคนอื่นๆ แล้วฉันก็กระซิบว่า ‘คุณชื่ออะไร’
พร้อมทั้งจากความมืดที่อยู่ข้างฉัน เสียงกระซิบก็ดังขึ้น: ‘เบรนด้า ฟอร์ด’
บทที่ 5
ฉันไม่รู้ชื่อ แต่เดาได้ทันทีว่าเธอเป็นใคร ฉันรู้จักผู้หญิงทุกคนในบ้านด้วยชื่อ ยกเว้นเพียงคนเดียว พร้อมทั้งนั่นคือเด็กผู้หญิงตัวสูง ซีด มืดมน ดังนั้นเธอจึงนั่งข้างฉันบนที่นั่งริมหน้าต่าง กั้นระหว่างม่านหนากับหน้าต่าง ฉันเริ่มที่จะสนุกกับเกม ฉันสงสัยว่าเธอสนุกกับมันด้วยหรือไม่ ฉันกระซิบคำถามธรรมดาหนึ่งหรือสองข้อกับเธอ แต่ก็ไม่ได้รับคำตอบ
`Smee’ เป็นเกมแห่งความเงียบ เป็นกฎของเกมที่ ‘สมี’ พร้อมทั้งบุคคลหรือบุคคลที่พบ ‘สมี’ ต้องนิ่งเงียบ แน่นอนว่าสิ่งนี้ทำให้ผู้อื่นหาพวกเขาได้ยากขึ้น แต่ไม่มีใครอื่นเกี่ยวกับ ฉันสงสัยว่าทำไมเธอถึงยืนกรานที่จะเงียบ ฉันพูดอีกครั้งพร้อมทั้งไม่ได้รับคำตอบ ฉันเริ่มรู้สึกรำคาญเล็กน้อย ‘บางทีเธออาจเป็นเด็กผู้หญิงที่เย็นชาพร้อมทั้งฉลาดคนหนึ่งที่มีความคิดเห็นที่ไม่ดีเกี่ยวกับผู้ชายทุกคน’ ฉันคิด `เธอไม่ชอบฉัน พร้อมทั้งเธอก็ใช้กฎของเกมเป็นข้ออ้างที่จะไม่พูด ถ้าเธอไม่ชอบนั่งที่นี่กับฉัน ฉันก็ไม่อยากนั่งกับเธออย่างแน่นอน!’ ฉันหันไปจากเธอ ‘ฉันหวังว่ามีคนพบเราเร็ว ๆ นี้’ ฉันคิด
เมื่อฉันนั่งลง ฉันพบว่าฉันไม่ชอบนั่งข้างผู้หญิงคนนี้มากจริงๆ นั่นเป็นเรื่องแปลก ผู้หญิงที่ฉันเจอตอนทานอาหารเย็นดูน่ารักในแบบที่เย็นชา ฉันสังเกตเห็นเธอพร้อมทั้งต้องการทราบข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับเธอ แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกอึดอัดมากเมื่ออยู่เคียงข้างเธอ ความรู้สึกผิด บางอย่างที่ผิดธรรมชาติ กำลังเพิ่มขึ้น ฉันจำได้ว่าจับแขนเธอ พร้อมทั้งฉันตัวสั่นด้วยความสยดสยอง ฉันอยากจะกระโดดขึ้นพร้อมทั้งวิ่งหนีไป ฉันภาวนาให้คนอื่นมาเร็ว ๆ นี้
ทันใดนั้นฉันก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเบา ๆ ในทางเดิน มีคนที่อยู่อีกด้านของผ้าม่านมาแตะเข่าฉัน ม่านเลื่อนไปข้างหนึ่ง พร้อมทั้งมือของผู้หญิงคนหนึ่งแตะไหล่ของฉัน `สมี?’ กระซิบเสียงที่ฉันจำได้ทันที มันคือนางกอร์แมน แน่นอนว่าเธอไม่ได้รับคำตอบ เธอมาพร้อมทั้งนั่งลงข้างฉัน พร้อมทั้งในทันใดฉันก็รู้สึกดีขึ้นมาก
`นี่คือโทนี่ แจ็คสัน ใช่ไหม’ เธอกระซิบ
‘ใช่’ ฉันกระซิบกลับ
‘คุณไม่ใช่ “สมี” ใช่ไหม’
‘ไม่ เธออยู่อีกด้านหนึ่งของฉัน’
เธอเอื้อมมือข้ามฉัน ฉันได้ยินว่าเล็บของเธอขีดข่วนชุดผ้าไหมของผู้หญิง ฮัลโหล “สมี”
คุณเป็นอย่างไร? คุณคือใคร? โอ้มันผิดกฎที่จะพูดเหรอ? ไม่เป็นไร โทนี่ เราจะแหกกฎ รู้ยัง โทนี่ นี่
เกมเริ่มรบกวนฉันเล็กน้อย ฉันหวังว่าพวกเขาจะไม่เล่นมันทั้งคืน ฉันอยากเล่นเกมเงียบๆ ด้วยกัน ข้างกองไฟอันอบอุ่น’
‘ฉันด้วย’ ฉันเห็นด้วย
`แนะนำอะไรให้พวกเขาหน่อยไม่ได้หรือ? มีบางอย่างที่ค่อนข้างไม่แข็งแรงเกี่ยวกับเกมนี้โดยเฉพาะ ฉันแน่ใจว่าฉันโง่มาก แต่ฉันไม่สามารถกำจัดความคิดที่ว่าเรามีผู้เล่นพิเศษ . . คนที่ไม่ควรอยู่ที่นี่เลย’
นั่นคือสิ่งที่ฉันรู้สึก แต่ฉันไม่ได้พูดอย่างนั้น ถ้าหากว่าฉันรู้สึกดีขึ้นมาก การมาของคุณนายกอร์แมนได้ขจัดความกลัวของฉันออกไป เราก็นั่งคุยกัน `ฉันสงสัยว่าเมื่อคนอื่นจะพบเรา?’ นางกอร์แมนกล่าว
สักพักเราก็ได้ยินเสียงเท้า พร้อมทั้งเสียงของเรจจี้หนุ่มก็ตะโกนว่า `ฮัลโหล ฮัลโล! มีใครอยู่ไหม?’
‘ใช่’ ฉันตอบ
`คุณนายกอร์แมนอยู่กับคุณไหม’
‘ใช่’
`เกิดอะไรขึ้นกับคุณ? คุณทั้งคู่ถูกริบ เราทุกคนรอคุณมาหลายชั่วโมงแล้ว’
`แต่คุณยังไม่พบ “สมี” เลย’ ฉันบ่น
‘คุณไม่ได้คุณหมายถึง ฉันชื่อ “สม” ในครั้งนี้’
`แต่ “สมี” อยู่กับเราแล้ว!’ ฉันร้องไห้.
“ใช่” คุณนายกอร์แมนเห็นด้วย
ม่านถูกดึงกลับมาพร้อมทั้งเรานั่งมองเข้าไปในตาไฟฉายไฟฟ้าของเรจจี้ ฉันมองไปที่คุณนายกอร์แมน แล้วก็มองอีกด้านหนึ่ง ระหว่างฉันกับผนังเป็นที่ว่างบนที่นั่งริมหน้าต่าง ฉันลุกขึ้นยืนทันที แล้วฉันก็นั่งลงอีกครั้ง ฉันรู้สึกไม่สบายมากพร้อมทั้งโลกก็ดูเหมือนจะหมุนไปรอบๆ
‘มีคนอยู่ที่นั่น’ ฉันยืนยัน ‘เพราะฉันสัมผัสเธอ’
“ฉันก็เหมือนกัน” คุณนายกอร์แมนพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ `พร้อมทั้งฉันไม่คิดว่าจะมีใครสามารถออกจากที่นั่งริมหน้าต่างนี้ได้โดยที่เราไม่รู้’
Reggie ให้หัวเราะน้อยสั่นคลอน ฉันจำประสบการณ์อันไม่พึงประสงค์ของเขาได้ในเย็นวันนั้น
“มีคนกำลังเล่นตลกอยู่” เขากล่าว ‘คุณกำลังลงมา?’
6
เราไม่ได้เป็นที่นิยมมากเมื่อเราลงไปที่ห้องนั่งเล่น
`ฉันพบว่าทั้งสองคนนั่งอยู่หลังม่านบนที่นั่งริมหน้าต่าง’ Reggie กล่าว ฉันเดินเข้าไปหาสาวร่างสูงดำ
`ก็เลยแกล้งทำเป็น “สมี” แล้วก็จากไป!’ ฉันกล่าวหาเธอ
เธอส่ายหัว หลังจากนั้นพวกเราก็เล่นไพ่กันในห้องนั่งเล่น พร้อมทั้งฉันก็ดีใจมาก ต่อมาไม่นาน Jack Sangston ต้องการคุยกับฉัน ฉันเห็นว่าเขาค่อนข้างจะข้ามกับฉัน
พร้อมทั้งในไม่ช้าเขาก็บอกเหตุผลแก่ฉัน
`โทนี่’ เขาพูด `ฉันคิดว่าคุณคงหลงรักคุณนายกอร์แมน นั่นคือธุรกิจของคุณ แต่ได้โปรดอย่ารักเธอในบ้านของฉันในระหว่างเกม คุณทำให้ทุกคนรอ มันหยาบคายกับคุณมาก พร้อมทั้งฉันก็ละอายใจกับคุณ’
`แต่เราไม่ได้อยู่คนเดียว!’ ฉันท้วง `มีคนอื่นอยู่ที่นั่น – ใครบางคนที่แกล้งทำเป็น “สมี” ฉันเชื่อว่าเป็นสาวร่างสูง เข้มคนนั้น คุณฟอร์ด เธอกระซิบชื่อของเธอกับฉัน แน่นอน เธอปฏิเสธที่จะยอมรับในภายหลัง’
แจ็ค ซังสตันจ้องมาที่ฉัน ‘คิดถึงใคร?’ เขาหายใจ
`เบรนดา ฟอร์ด เธอกล่าว
แจ็ควางมือบนไหล่ของฉัน ‘ดูนี่สิ โทนี่’ เขาพูด ‘ฉันไม่แคร์เรื่องตลก แต่พอเพียงแล้ว เราไม่อยากให้สาวๆกังวล เบรนด้า ฟอร์ด เป็นชื่อสาวที่คอหักตอนตกบันได เธอเล่นซ่อนหาที่นี่เมื่อสิบปีก่อน’