ข้อความไร้สาย

ในฤดูร้อนปี 2439 นายวิลเลียม โฮลท์ ผู้ผลิตผู้มั่งคั่งในชิคาโก อาศัยอยู่ชั่วคราวในเมืองเล็กๆ แห่งหนึ่งทางตอนกลางของนิวยอร์ก ซึ่งชื่อที่นักเขียนคนนี้ไม่จดจำ คุณโฮลท์เคย “มีปัญหากับภรรยาของเขา” ซึ่งเขาแยกทางกันเมื่อหนึ่งปีก่อน ไม่ว่าปัญหาจะร้ายแรงกว่า “ความไม่ลงรอยกันของอารมณ์” หรือไม่ เขาอาจเป็นคนเดียวที่มีชีวิตอยู่ที่รู้: เขาไม่ได้ติดความเชื่อมั่นรอง ทว่าเขาได้เล่าถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในที่นี้ให้กับบุคคลอย่างน้อยหนึ่งคนโดยไม่จำนำว่าจะปกปิดเป็นความลับ ตอนนี้เขาอาศัยอยู่ในยุโรป เย็นวันหนึ่งเขาได้ออกจากบ้านของน้องชายคนหนึ่งที่เขาไปเยี่ยมเยียนเพื่อเดินเล่นในชนบท อาจสันนิษฐานได้—ไม่ว่าค่าของสมมติฐานที่เกี่ยวข้องกับสิ่งที่กล่าวไว้จะเกิดขึ้นก็ตาม—ว่าจิตใจของเขาหมกมุ่นอยู่กับการไตร่ตรองถึงความเจ็บป่วยในบ้านของเขาพร้อมทั้งการเปลี่ยนแปลงที่น่าวิตกที่พวกเขาได้ก่อขึ้นในชีวิตของเขา ไม่ว่าความคิดของเขาจะเป็นเช่นไร พวกเขาก็เข้าสิงเขาจนเขาไม่สังเกตเห็นกาลเวลาหรือเท้าของเขาพาเขาไป เขารู้เพียงแต่ว่าเขาได้ผ่านพ้นเขตเมืองไปไกลแล้ว พร้อมทั้งกำลังเดินทางข้ามเขตที่เปล่าเปลี่ยวด้วยถนนที่ไม่เหมือนกับเส้นทางที่เขาออกจากหมู่บ้านไป โดยสังเขปเขา “หลงทาง ” เมื่อตระหนักถึงความผิดพลาดของเขา เขายิ้ม; คตอนกลางของนิวยอร์กไม่ใช่พื้นที่อันตรายพร้อมทั้งไม่มีใครหลงทางอยู่ในนั้นนาน เขาหันกลับมาพร้อมทั้งกลับไปทางที่เขามา ก่อนที่เขาจะไปไกลกว่านี้ เขาสังเกตเห็นว่าภูมิประเทศนั้นชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ—สว่างขึ้น ทุกอย่างเต็มไปด้วยแสงสีแดงอ่อน ๆ ซึ่งเขาเห็นเงาของเขาฉายอยู่บนถนนข้างหน้าเขา “พระจันทร์กำลังขึ้น” เขาพูดกับตัวเอง จากนั้นเขาก็จำได้ว่าเป็นช่วงที่พระจันทร์ขึ้นใหม่ พร้อมทั้งถ้าลูกแก้วเจ้าเล่ห์นั้นอยู่ในระยะการมองเห็นของมัน มันก็ถูกกำหนดไว้นานแล้ว เขาหยุดพร้อมทั้งหันไปหาแหล่งกำเนิดแสงที่แผ่กว้างอย่างรวดเร็ว ขณะที่เขาทำเช่นนั้น เงาของเขาหันกลับมานอนอยู่ตามถนนตรงหน้าเขาเหมือนเมื่อก่อน แสงยังคงมาจากข้างหลังเขา นั่นเป็นเรื่องที่น่าประหลาดใจ เขาไม่เข้าใจ เขาหันกลับมาอีกครั้ง หันหน้าไปทางทุกจุดของขอบฟ้าอย่างต่อเนื่อง เงาเคยเป็นมาก่อน—แสงที่อยู่เบื้องหลังเสมอ “เป็นสีแดงที่นิ่งพร้อมทั้งน่ากลัว ” โฮลท์ประหลาดใจ—”ตะลึงงัน” เป็นคำที่เขาใช้ในการบอก—แต่ดูเหมือนว่าจะยังคงความอยากรู้อยากเห็นอันชาญฉลาดบางอย่างไว้ เพื่อทดสอบความเข้มของแสงที่เขาไม่สามารถระบุธรรมชาติพร้อมทั้งสาเหตุได้ เขาจึงหยิบนาฬิกาออกมาเพื่อดูว่าเขาสามารถสร้างตัวเลขบนหน้าปัดได้หรือไม่ มองเห็นได้ชัดเจน พร้อมทั้งเข็มบอกเวลาสิบเอ็ดนาฬิกายี่สิบห้านาที ในขณะนั้นเอง แสงสว่างอันน่าพิศวงก็พลันสว่างวาบเป็นประกายระยิบระยับจนแทบมองไม่เห็น ชำระล้างท้องฟ้าทั้งหมด ดับดวงดาว พร้อมทั้งโยนเงามหึมาของตัวเองเข้าครอบงำภูมิทัศน์ ในแสงสว่างอันน่าพิศวงนั้นเขาเห็นใกล้เขา แต่เห็นได้ชัดว่าอยู่ในอากาศที่ระดับความสูงมาก ร่างของภรรยาของเขาซึ่งสวมชุดคลุมกลางคืนของเธอพร้อมทั้งจับหน้าอกของเธอเป็นรูปลูกของเขา นัยน์ตาของเธอจับจ้องมาที่เขาด้วยสีหน้าซึ่งภายหลังเขายอมรับว่าตนเองไม่สามารถระบุชื่อหรือบรรยายได้ ยิ่งไปกว่านั้น “ไม่ใช่ของชาตินี้ ” เปลวไฟเกิดขึ้นชั่วขณะ ตามด้วยความมืดดำ ซึ่งการปรากฏนั้นยังคงปรากฏเป็นสีขาวพร้อมทั้งไม่เคลื่อนไหว จากนั้นด้วยระดับที่ไม่รู้สึกตัวมันก็จางหายไปพร้อมทั้งหายไปเหมือนภาพที่สว่างบนเรตินาหลังจากหลับตา ลักษณะเฉพาะของการประจักษ์ซึ่งแทบไม่สังเกตเห็นในขณะนั้น แต่หลังจากนั้นก็นึกขึ้นได้ว่ามันแสดงให้เห็นเพียงครึ่งบนของร่างของผู้หญิงเท่านั้น: ไม่เห็นสิ่งใดที่อยู่ใต้เอว ความมืดอย่างกะทันหันเป็นสิ่งที่เปรียบเทียบ ไม่ใช่เรื่องจริง เพราะวัตถุทั้งหมดในสภาพแวดล้อมของเขาค่อยๆ ปรากฏขึ้นอีกครั้ง ในยามเช้าตรู่ Holt พบว่าตัวเองเข้าไปในหมู่บ้านตรงจุดตรงข้ามกับที่ที่เขาทิ้งไว้ ไม่นานเขาก็มาถึงบ้านของพี่ชายซึ่งแทบไม่รู้จักเขา เขามีตาพร่ามัว ซีดเผือด พร้อมทั้งเทาเหมือนหนู เขาเล่าประสบการณ์ในคืนนั้นแทบไม่สัมพันธ์กัน “ไปนอนซะ เพื่อนที่น่าสงสารของฉัน” พี่ชายของเขาพูด “พร้อมทั้ง—เดี๋ยวก่อน เราจะได้ยินเรื่องนี้มากขึ้น ” หนึ่งชั่วโมงต่อมาโทรเลขที่กำหนดไว้ล่วงหน้าก็มาถึง ที่อยู่อาศัยของ Holt ในเขตชานเมืองแห่งหนึ่งของชิคาโกถูกทำลายด้วยไฟ การหลบหนีของเธอถูกตัดขาดโดยเปลวเพลิง ภรรยาของเขาปรากฏตัวที่หน้าต่างด้านบน มีลูกของเธออยู่ในอ้อมแขนของเธอ ที่นั่นเธอยืนนิ่งนิ่งดูงุนงง ขณะที่นักดับเพลิงมาถึงพร้อมกับบันได พื้นก็หลีกทาง พร้อมทั้งไม่มีใครเห็นเธออีก ช่วงเวลาแห่งความสยดสยองครั้งนี้คือ 11 โมง 25 นาที ตามเวลามาตรฐาน