หลายๆ คนมีสิ่งของที่ห่วงพร้อมทั้งหวงคงไม่มีใครที่อยากจะเสียของรัก
ของหวงของตัวเองไปนอกชะจากสิ่งเหล่านี้จะหายหรือตายไปจากเราแต่เมื่อ
เราไม่สามารถที่จะห้ามหรือรั้งสิ่งนั้นไว้กับเราได้เราก็จวรที่จะทำใจยอมรับ
ความจริงนั้นให้ได้
ฉันเป็นคนหนึ่งที่มีสิ่งที่ฉันรักพร้อมทั้งเลี้ยงดูมันอย่างดี นั่นก็คือเจ้าตูบ
ของฉัน มันมีชื่อว่าปุกปุย ปุกปุยเป็นสุนัขตัวแรกที่ฉันเพึ่งนำมาเลี้ยง เป็น
ลูกหมาที่น้าของฉันซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิด ที่ได้ปุกปุยมาเลี้ยงคงเป็น
เพราะว่า น้าได้ยินฉันบ่นให้ฟังตลอดว่าอยากมีเพื่อนสี่ขาสักตัว เมื่อถึงวัน
สำคัญก็เลยซื้อมาให้ฉัน ฉันรักเจ้าปุกปุยมาก อาจเป็นเพราะเจ้าปุกปุยเป็น
สุนัขที่ฉันเลี้ยงตัวแรกฉันจึงรักพร้อมทั้งเอ็นดูมันมาก
หลายๆ ครั้งที่ฉันไปเที่ยวที่ไหนปุกปุยจะไปเที่ยวกับฉันด้วยเสมอๆ มัน
เป็นสุนัขที่แสนรู้มากๆ เลย แต่มีวันหนึ่งที่ฉันต้องไปหาลูกค้าที่ต่างจังหวัด
ทำให้เจ้าปุกปุยต้องอยู่บ้านตัวเดียว โดยที่ฉันได้ใส่อาหารไว้ให้มันแล้ว
พอฉันกลับบ้านมาน้าของฉันบอกว่ามันไม่ยอมกินอะไรเลยให้ขนม
ของโปรดมัน มันยังไม่สนใจเลย แต่พอฉันกลับถึงบ้านปุกปุยก็รีบมารับฉัน
ทันที พร้อมทั้งหลังจากนั้นมันก็รีบวิ่งไปกินข้าวจนหมดเกลี้ยงเลย สงสัยว่ามัน
คงจะคิดถึงที่ไม่เห็นฉันอยู่บ้านก็เลยไม่อยากกินอะไร ถ้าเกิดว่าฉันต้องไป
ทำงานที่อื่นไกลๆ จะทำอย่างไร
ซึ่งไม่นานฉันก็ต้องออกเดินทาง ไปทำงานที่ต่างจังหวัด 1 เดือนฉัน
กลัวว่าปุกปุยจะไม่กินข้าวจึงขอผู้จัดการนำมันไปด้วยแต่ผู้จัดการไม่ยอม
ฉันจึงต้องฝากให้น้าของฉันดูแลแทน
ระหว่างที่ฉันทำงานไม่สามารถติดต่อใครได้เลย เพราะที่นั่นมีปัญหา
เรื่องสัญญาณอยู่จึงทำให้ฉันไม่รู้ว่าป่านนี้ปุกปุยจะเป็นยังไงบ้างแต่เมื่อเวลา
ผ่านไปได้ 1 เดือน ฉันก็ได้กลับบ้าน แต่พอไปถึงบ้านก็ไม่พบใคร เห็นก็แต่
ปุกปุยนั่งกระดิกหางโบกไปโบกมาให้ฉันพอฉันเปิดประตูบ้านเข้าไปมันก็รีบวิ่ง
มาหาฉันอย่างไม่คิดชีวิตฉันดีใจมากที่เห็นมันฉันนั่งเล่นกับปุกปุยจนเกือบค่ำ
พร้อมทั้งฉันก็ได้ยินเสียงรถของน้าจึงรีบไปเปิดประตูให้ พร้อมทั้งฉันกับน้าก็ไปทำ
อาหาร พร้อมทั้งระหว่างที่ฉันกำลังกินข้าวน้าก็พูดออกมาว่า
“หนูจำคือว่าน้า มีเรื่องจะบอกหนู คือว่า”
“คือว่าอะไรคะน้าบอกมาเลยค่ะ”
“คือว่า หนูต้องทำใจดีๆ นะ”
“ทำไมหนูต้องทำใจด้วยล่ะคะหรือว่าเราจะย้ายบ้านกันคะ”
“ไม่ใช่เรื่องนั้นหลอกจ้ะ คือว่าปุกปุยของหนูมันตายแล้วนะ”
“น้าเอาอะไรมาพูดคะ ทำไมน้ามาแช่งมันแบบนี้คะ”
“น้าไม่ได้โกหกหนู ปุกปุยมันตายแล้วจริงๆ”
“หนูไม่เชื่อน้าโกหกหนู เมื่อกี้ปุกปุยมันยังมารับหนูอยู่เลยหนูยังนั่ง
เล่นกับมันด้วย ถ้าน้าไม่เชื่อ หนูจะเรียกปุกปุยมาให้น้าดูก็ได้นะคะ” แต่พอ
ฉันเรียกปุกปุย จะกี่ครั้งต่อกี่ครั้งมันก็ไม่ออกมาฉันพยายามเรียกปุกปุย อยู่
ดีๆ น้ำตาของฉันก็ไหลออกมา
“น้าว่าหนูทำใจบ้างปุกปุยมันไปสบายแล้วล่ะนะ”
“แล้วปุกปุยมันเป็นอะไรคะน้า”
“คือปุกปุยมันไม่ยอมกินข้าว ตั้งแต่หนูไปทำงานที่ต่างจังหวัดแล้ว
น้าพามันไปหาหมอ แต่ก็ช่วยมันไว้ไม่ได้ สงสัยปุกปุยมันคิดถึงหนูมาก
น้าจะโทรไปบอกหนูก็ไม่มีสัญญาณเลย น้าฝังศพปุกปุยไว้ที่หลังบ้านนะ”
ฉันรีบวิ่งไปทั้งน้ำตาเพื่อที่จะไปหาปุกปุยถึงแม้ว่าปุกปุยจะตายไปแล้ว
แต่ฉันก็คงไม่มีวันลืมมันได้ลง ฉันก็ไม่รู้ว่าปุกปุยที่ฉันเห็นคืออะไร แต่ฉันก็รู้ว่า
มันรักฉันมาก
ฉันทำใจอยู่นานกว่าจะรับเรื่องนี้ได้ ถ้าใครมีสัตว์เลี้ยงไม่ว่จะเป็น
สัตว์ชนิดไหนก็ตามฉันก็ขอให้รักพร้อมทั้งดูแลมันให้ดีมีเวลาเอาใจใส่กับมันด้วย
เพราะมันก็มีชีวิตจิตใจไม่ต่างจากเรานะคะ